سفرنامه تصویری - غار دوسر - مهریز - استان یزد - بهمن ماه 1394

سکوت، تاریکی و تعلیق...
این همه ی تصویری ست که در این لحظات از جهان پیرامون دارم. چیزی نمی شونم جز صدای سایش طناب و چیزی نمی بینم جز حرکت آرام و پیوسته این بند حیات. چشمانم عاجزانه به هر سو میگردد شاید بتواند ذهنم را از این پریشانی حاصل از ناتوانی درک محیط نجات دهد. اما نور چراغ پیشانیم نه به جایی میرسد و نه چیزی را روشن می کند.

به بالای سرم نگاه می کنم. جایی که لحظاتی پیش از آنجا به این دنیای غریب وارد شدم اما باز هم سیاهی و سیاهی! تنها چیزی که دیده می شود طنابی ست که در میان تاریکی به آسمانی ناپیدا گره خورده. نه مهتابی و نه حتی ستاره ای. احساس این لحظات کم از رویاهای دوران کودکی و افسانه های سندباد و لوبیای سحرآمیز ندارد.

اما پایینتر انگار خبرهایی هست. کورسوهایی که حالا تنها نقاط اتصال ذهنیم به دنیای اطرافم هستند در نورافشانی هایی نامنظم به این سو و آن سو در حرکتند. اندازه هاشان بزرگتر از شب تاب های شب های جنگل نیست. اینها همسفرانی هستند که کمی پیش از من پایشان به زمین سفت رسیده و شاید هر کدام در مکاشفه ی این دنیای تاریک.

کم کم ذهنم دست از تلاش بی حاصل بر میدارد و تصمیم به لذت بردن از این تجربه جدید -هرچند گنگ و نامفهوم- می گیرد. ابزار فرودم را قفل می کنم و چراغ پیشانیم را خاموش. دستانم را که زیر بار سنگین هیجان و اضطراب، غرق عرق شده آزاد می کنم و به خودم فرصتی چند ثانیه ای میدهم برای در آغوش کشیدن این تاریکی سحرانگیز. دنیایی که به هیچ جایی شبیه نیست. هیجان رازآلود آن نه در جنگل و کویر دست یافتنی است و نه در دره و کوه. فقط باید اینجا باشی و تجربه کنی.

اینجا "دوسَر" است. غار دوسر. زمان زیادی از کشفش نمیگذرد و البته زمان زیادی از اولین باری که نام دوسر را شنیدم. از همان روز با شنیدن اوصاف عجیب و غریب این غار علاقه مند دیدنش شدم. مصطفی زحمت هماهنگی ها را کشید و به همراه وحید و جواد؛ تصمیمان برای دیدن این غار جدی تر شد. زحمت راهنمایی و سرپرستی تیم را یکی از اساتید خوب غارنوردی قبول کرد، البته با شرط و شروط دشوار. بعد از چند جلسه تمرین سخت و قبولی در آزمون های استاد، بالاخره این جمع 5 نفره راهی یزد شدیم برای دیدن این غار خارق العاده.

غار دوسر فضایی خالی و بسیار بزرگ در دل کوهی به همین نام است. فضایی آنقدر بزرگ که اگر در مرکز آن بایستید با قوی ترین هدلایت، تنها تصویر مبهمی از دیوارهای این فضا خواهید دید. ابعاد این تالار وسیع 385 در 265 متر و با ارتفاع 80 متر است که مساحتی حدود 81 هزار متر مربع را شامل می شود. یعنی بیش از 10 زمین فوتبال!!!

این غار تنها یک ورودی دارد آن هم در سقف. کسی که میخواد وارد غار شود باید از سقف، یک فرود 80 متری معلق را تجربه کند و البته همین میزان صعود. تجربه ای که علاوه بر جسارت، دانش غارنوردی و توانایی جسمی بالایی میخواهد.

غار دوسر بزرگترین تالار زیرزمینی ایران است و گفته می شود در همین مقایسه؛ چهارم دنیا. برای دیدنش باید از یزد و مهریز و سپس 50 کیلومتر جاده آسفالت و خاکی گذشت و در نهایت با نیم ساعت پیاده روی به دهانه غار رسید. از اینجا به بعد، کار دشوار است و بدون ابزار به هیچ شکل نمی توان وارد غار شد. ابتدا یک چاه 19 متری و بعد از آن و پس از طی چند متر به صورت عرضی فرودهای اصلی آغار می شود.

داخل غار جز در چند نقطه که ساختارهای معمول غارها وجود دارد در باقی نقاط، تلی از سنگ های بزرگ و کوچک است که روی هم انباشته شده. به نظر می رسد این غار برخلاف اغلب غارها که حاصل فرسایش آب است احتمالا در اثر یک اتفاق زمین شناختی مانند جابجایی لایه های زمین ایجاد گردیده.

طبیعت ایران مملو از دیدنی های زیباست اما در طول سال ها سفر تا به حال به هیچ کدام از دیدنی های ایران بر نخورده ام که در دنیا حرفی برای گفتن داشته باشند. مرتفع ترین قله هایمان، وسیعترین جنگل هایمان، طولانی ترین رودخانه هایمان و بلندترین آبشارهایمان در رتبه بندی های جهانی جایگاهی ندارند. اما حالا و بعد از این همه سفر خوشحالم از پیدا کردن جایی که به بودنش در سرزمین عزیزم افتخار می کنم و امیدوارم باز هم دست توانای کاشفان این سرزمین، عجایب تازه ای را به ما و جهانیان نشان دهد.

- - , .