روستای سرآقاسید - 12 تا 15 خردادماه 1395 (3 روزه)

روستای سرآقاسید روستای بزرگ و زیباییه. در دامنه کوهی بلند، با نمایی از دره و کوهستانی محسورکننده. پنجره تمام خونه ها به منظره ای باز میشه که پنجره کمتر هتلی در دنیا نظیرشو به نمایش گذاشته.
در کنار روستا زمین های کشاورزی سرسبزی قرار گرفته که با چشمه های جوشان سیراب میشن و باغ هایی که در مجموع شاهکاری شده از نقاش توانای هستی.

خونه های روستا به شیوه آشنای معماری کوهپایه ای به صورت پلکانی ساخته شده تا هم در مصالح و زمین صرفه جویی بشه و هم همبستگی بیشتری در میان اهالی ایجاد کنه. عملا حیاط محصوری وجود نداره. در اتاق را که باز کنی وارد کوچه و پشت بام همسایه میشی.

روستا زیباست. معماری اون عالیه و مناظرش خیره کننده. آسمون شب هاش اونقدر ستاره داره نه انگار اینجا زمینه.

اما اینجا مثل روستاهای قشنگ، خبری از توریست نیست. خبری از امکانات و پول و رفاه هم نیست.
اینجا مردانش به سختی کشیدن برای به دست آوردن یک لقمه نان عادت کردن. پوست دست و صورت زنانش از نمک چروک شده و بچه هاش طعم تلخ دوری از پدر و مادر را از نوجوانی می چشن.

سرآقاسید 3000 نفر جمعیت داره. یعنی یک روستای بزرگ. اما همین روستای بزرگ با اولین بارش برف تبدیل میشه به زندانی برای تمام ساکنان. 6 ماه از سال هیچ راهی برای ارتباط روستا با دنیای بیرون وجود نداره و با هیچ وسیله نقلیه نه میشه به روستا رفت نه از روستا بیرون آمد.
تصورش سخته اما واقعیت داره.

6 ماه از سال مردم این روستا نه میتونن میوه و سبزی تازه بخورن، نه میتونن مسافرت برن و نه حتی اجازه دارن مریض بشن.
روستا برق داره اما برق هم در مقابل بارش سنگین برف دوام نمیاره و بارها برای روزهای متوالی قطع میشه.

بچه هایی که میخوان درس بخونن فقط تا راهنمایی تو روستا هستن و از دبیرستان به بعد اجبارن باید کوچ کنن به شهر و 6 ماه سال دیگه پدر و مادر را نمیبینن.

سرآقاسید را کسی نمیشناخت مگر تا پارسال که آتش به جان و مال مردمش افتاد. بخشی از روستا سوخت و خاکستر شد.
روستا سوخت اما هنوز لبخند بر لبان مردمان اینجاست.
هنوز با امید از خواب بیدار میشن و با شکر لقمه نان بر میدارن شاید ما هم با داشتن این همه نعمت یاد بگیریم.